‘Visualiseer hoe jij je wilt voelen op je nieuwe werkplek.’ Ik lig met gesloten ogen op een matje en geef me over aan de muziek, ontspannende muziek met natuurgeluiden. De controle over mijn denken probeer ik los te laten. Ineens voel ik het. De adrenaline stroomt door mijn lijf. Ik lach, de wind waait door mijn haren, spetters regen op mijn gezicht en ik voel me vrij. Er is opluchting en enthousiasme. Ik zucht en open mijn ogen. De controle is terug. Deze meditatie, deze hele training geeft mij onvoldoende inzicht in mijn toekomstige werk.
Ik ben op retraite. Om inzicht te krijgen welke baan bij mij past. ‘Misschien de verpleging verlaten?’ vraag ik me af. Een stap naar iets heel anders durf ik eigenlijk niet. Het ziekenhuis is tot nu toe goed voor me geweest. Ik heb mijn opleidingen daar mogen volgen, switchte een aantal keer van afdeling en voelde me meestal gewaardeerd.
De afstand naar mijn werk frustreert me. Dagelijks sta ik in de file. De reistijd is vaak een uur in plaats van een half uur. Het werken op een MPU (medisch psychiatrische unit) geeft mij fysiek ook geen uitdaging. Ik merk dat ik lichamelijk uitgeput raak omdat mijn lichaam te weinig beweging krijgt.
Bij de vraag van de coach:‘Wat wilde je als klein meisje worden?’ blokkeer ik ook. ‘Moeder worden’ is het eerste wat in mij opkomt, dat is dus gelukt. Verpleegkundige heb ik volgens mij nooit gedacht. Aan het eind van het retraiteweekend trek ik de conclusie: Misschien moet ik dichter bij huis gaan werken.
Een jaar later zie ik een boekje liggen. Indiceren in de wijk heet het. Ik lees het door en weet: Dit kan ik ook. Wijkverpleegkundige worden is nooit bij me opgekomen. De visualisatie ben ik op dit moment alweer vergeten.
En vandaag fiets ik naar huis vanuit mijn werk. Sinds een half jaar werk ik als wijkverpleegkundige. De wind waait door mijn haar, spetters op mijn gezicht van de regen. ik voel me vrij en enthousiast terwijl ik over een viaduct fiets. Een grote grijns op mijn gezicht. Onder mij staan de auto’s stil; file op de A27.